Rottier-rit
Zaterdag 4 augustus staat met de Sean Kelly, het Ardeens geweld, één van de zwaardere VWB-cyclo’s op de BBC-kalender. Ondertussen wordt deze Classic, een prachtige tocht doorheen de Ardennen, reeds voor de 33e maal georganiseerd met op het programma enkele van de meest spraakmakende hellingen van Luik-Bastenaken-Luik. Op de website lezen we dat deze tocht binnen ieders bereik ligt omdat het parcours modulair samengesteld is: ieder kan -zelfs onderweg- de afstand zo kiezen dat men weliswaar moe maar toch voldaan de aankomst bereikt. Ook voor onze groep is dit van toepassing. Wordt het 170, 133, 100 of 70 km? De ambities worden onderweg nog wat bijgesteld volgens noodzaak.
Met zijn twaalven staan we om 08u45 vertrekkensklaar op de zonovergoten Baraque de Fraiture, terwijl er ons twee zware takelwagens passeerden die we verderop nog in actie zouden zien. Onderweg zagen we ook nog verschillende ambulances uitrukken: de hulpdiensten hadden vandaag een drukke dag met die brandende zon. Ook Jimmy is vandaag aanwezig.
Reeds bij de eerste afdaling kiest hij de reporter met dienst uit als eerste slachtoffer.
Als ik over de veertig ga heeft mijn stuur serieus “den Jimmy”, waardoor ik al direct heel wat vertraging oploop. Zonder imbus-sleutel ben ik immers verplicht mijn snelheid aan te passen.
Richting Dochamps dan maar. In deze regio woedde tijdens WO 2 de Slag der Ardennen in alle hevigheid. Al snel slaat Jimmy ook hier toe. Deze keer bij Werner en Thomas, die even verder langs de kant staan met lekke banden en veel erger ook een barstje in de velg van het voorwiel. Thomas heeft een imbus-setje bij en, terwijl hij de strijd aangaat met zijn wiel, kan ik snel mijn voorvork stevig aandraaien. Werner en Thomas geven aan dat ze, gezien de pech, het maar bij zeventig km zullen houden vandaag.
Tijd dus voor mij om aan een lange, zeer lange achtervolging te beginnen. Ik passeer nog Bérismenil, een landbouwersdorp op de hoogvlakten van de mooie vallei van de Boven-Ourthe. Ondertussen zit de Jimmy al op de Pied Monti, (gemiddeld >14%) een klim die enkel in het parcours van de 170 km is opgenomen. Kenners weten dat hier percentages van 22% worden gehaald. Jimmy haalt zijn hamer boven en velt Stefaan met één beweging. Wie teveel heeft gegeven in het eerste steile gedeelte betaalt immers de prijs in de laatste 2 km van die verschrikkelijke klim.
Vanuit Maboge gaat het richting La Roche-en-Ardenne, waar Col de Haussire ligt te wachten. Een klim van 4600 m met een gemiddeld stijgingspercentage van 6 % met Maximum 14 %. De weg loopt, verscholen onder de bossen, tussen de bergen, rotspartijen en riviertjes verder omhoog. Gelukkig is het hier wat koeler in de schaduw van die bosrijke berghelling. Ik hoor veel gesakker en gemor en zie er zelfs al enkelen hun tocht te voet verder zetten… Het is hier dus af en toe serieus slalommen.
Halfweg zoeft de Sam mij al voorbij. Die heeft er ondertussen wel al 10km extra opzitten…
Na een korte gevaarlijke en bochtenrijke afdaling over slechte wegen volgt nog de beklimming van de Cote de Samree naar de eerste bevoorrading. Hier ben ik niet alleen, wat een massa. En kijk daar staan ook de overige BBC-ers die er vermoedelijk pas zijn toegekomen. Dank om me hier (even) op te wachten mannen! Ook Alain en Stefan sluiten nog aan na hun avontuur op de Pied Monti.
Na het verorberen van genoeg drank, suikerwafels, bananen en appelsienen vertrekken we met volle bidons verder richting Côte d'Odeigne. Even verder zijn de zware takelwagens bezig een gekantelde vrachtwagen voor bomentransport uit de berm te trekken. Wat een ravage. Weer het werk van Jimmy??
We verlaten de drukke weg en slaan rechts af richting Achouffe. Ook hier weer minder goede wegen, dus een lastige afdaling tot aan de brouwerij en de Brasserie d’Achouffe. Je zou verwachten dat door het BBC- bestuur hier een extra stop zou ingelast worden met een kort bezoekje aan de brasserie. Niets is minder waar en er wordt integendeel “volle petrol” gegeven door de eersten, waardoor ik al snel besluit de verdere beklimming op eigen tempo af te werken. Gelukkig blijven Luc dW en Kurt in de buurt, om me verderop weer op sleeptouw te nemen tot aan de 2e bevoorrading. Ook hier wordt, onder de immer brandende zon, alles nog eens bijgetankt.
Kort hierna volgt nog de venijnige en lange klim naar Provedroux. Deze Côte de Provedroux is 3,3 km en overbrugt 132 hoogtemeters met een gemiddelde stijgingspercentage van 4 %. Ook hier stuiven de berggeiten er vandoor en wordt het op souplesse naar boven. Gelukkig blijft Kurt weer in de buurt…
Onder zijn deskundige begeleiding werken we de laatste 20km af en bereiken we rond 13.30 uur den otto waar we ons snel wat verfrissen om vervolgens onze BBC vrienden te vervoegen in de tent.
Sam en Alain zijn dan nog een paar uur zoet aan hun uitstapje van 170 km.
Na een paar frisse cola’s keren wij al terug huiswaarts of allez toch al richting Kruibeke.
Moe maar toch voldaan…
Groeten vanuit dardennen vanwege de reporter met dienst Herman.
Zondag stond Andre ons om 8.28 op te wachten met speechke als inleiding voor de no stress rit. Kurt was blijkbaar goed hersteld van de Jean Kelly en zette zich naast Geert op kop. Frank was veruit de meest bedrijvige baankapitein en hield de andere 5 pupillen op scherp. 2 platte banden brachten ons uiteindelijk in Londerzeel. Daarna ging het bergaf en terug naar Asse en Dendermonde en Hamme. Daar werd Kurt bedankt voor bewezen diensten en ging de pater familias himself zijn zoon vergezellen. Bemiddeling van derden was nodig om die 2 op een golflengte te krijgen, maar na wat horten en stoten tegen 32km/u gingen we tegen een gezapig tempo naar het Sonneke. Daar werd er nog eens getoast op geert en Raf en begon een zonnige namiddag...
grtz
R